21 Şubat 2011 Pazartesi

ben yolumu bilemedim..


dere, sırtını toprağa dayayıp

düşlerini kimseye kaptırmadan

büyük denizlere ulaşmak umuduyla

durmaksızın ilerledi

ayaz yemiş, nasırlarmış

derisini yarıp çıkmaya çalışan

hüznünün sancılarına rağmen

utanmış gökyüzünü aştı,

kirli rüzgarları geçti.


suskun yağmurlar yağdı, aşındırdı etrafını

çoğaldı

büyüdü

içine hayat aldı ;

allı pullu dalgın balıkları

teninde yeşil de vardı.


herşey çok güzeldi


düşündeydi,



ama bilemedi yolundamıydı

2 yorum:

komançi dedi ki...

bilmemek bazen en güzeli mutlusu..

mutluluk kolesi dedi ki...

öyle mi dersin?